Wyprawa w Himalaje czyli pierwsza wizyta w Nepalu!

Namaste 🙏 Nepal to przede wszystkim góry, więc głównym celem mojego wyjazdu był oczywiście treking. Jednak fascynujące opowieści Justyny, która zaprosiła mnie na wspólną wyprawę pozwalały wierzyć, że Nepal oferuje dużo więcej, niż tylko himalajskie szczyty.

Już sam fakt, że żyje tutaj ponad 125 grup etnicznych, ludzie mówią ponad sto trzydziestoma dialektami i według nepalskiego kalendarza jest rok 2075 wydał mi się bardzo interesujący… Początek nie zapowiadał się najlepiej, gdy zamiast w Katmandu, ze względu na trudne warunki pogodowe, wylądowaliśmy w Kalkucie. No, ale przynajmniej zaliczyłam w ten sposób choć na moment Indie.

Po kilku dodatkowych godzinach dolecieliśmy wreszcie do Katmandu, które nie robi wrażenia stolicy. Hałas, zanieczyszczenie i chaos na drodze przypomniał mi miasta Indonezji. W wielu miejscach widać jeszcze ślady trzęsienia ziemi z 2015 r., podczas którego kraj mocno ucierpiał. Jednak niezwykle miłe powitanie naszego przewodnika (dostałyśmy naszyjniki z kwiatów), cudownie ciepły wieczór, pokój w hotelu z młynkami do mantry oraz świat z tysiącami zapachów są zachwycające. Nie mam czasu żeby poznać miasto bliżej.

Kolejny etap to wizyta w malowniczej Pokharze, oddalonej 200 km od Katmandu, do której z powodu braku dróg docieramy dopiero po 7 godzinach jazdy autobusem. Akurat trwa lokalny festiwal i Pokhara do późnego wieczora rozbrzmiewa muzyką a butiki kuszą pięknym rękodziełem. Kolorowe szale z kaszmiru i z pashminy, czy wełniane czapki i rękawice są bardzo atrakcyjne, choć na zewnątrz temperatura wynosi 28 stopni. Nad pobliskim jeziorem rozlokowały się liczne kafejki, a turyści przechadzają się na romantyczne spacery. Pokhara jest niczym nepalskie Zakopane. Żeby dotrzeć do wioski Nayapul, stanowiącej naszą bazę wypadową na treking, jedziemy wynajętym samochodem ponad godzinę po wyżynnych bezdrożach. Stamtąd prawie stukilometrowy treking do Annapurna Base Camp zrobimy na nogach. Mijamy po drodze wioseczki, często składające się zaledwie tylko z kilku domów, ale prawie wszystkie z nich służą turystom za noclegi i restauracyjki. Kuchnia prosta, domowa, dobrze przyprawiona i co najważniejsze z warzywami z przydomowego ogródka. Ludzie przemili witają nas serdecznie i zapraszają w swoje progi. Najbardziej urzekająca jest wszechobecna natura kwitnąca soczystą zielenią. Najpierw tarasowe pola gryki i ryżu, potem coraz gęstsza dżungla. Wokół fruwają wielobarwne motyle, małpy szaleją na drzewach a olbrzymie drzewa rododendronów tworzą gęste lasy. Poza tym mijamy rozległe wąwozy, doliny, liczne kaskady ogromnych wodospadów, przechodzimy przełęcze przez długie wiszące mosty. Przez cały czas towarzyszy nam przewodnik Suryan i tragarz Bir. Wynajęcie ich wydawać może się luksusem, ale to powszechny tutaj zwyczaj. Nie chodzi tylko o nasz komfort i wygodę, ale o wspieranie w ten sposób Nepalu. Większość mieszkańców Nepalu żyje bowiem z turystyki, więc zatrudnienie ich to istotna pomoc dla wielu osób. Często zdarza się, że schronisko i guesthouse więcej żądają od samodzielnego turysty, bez obsługi. To taka swoista solidarność z lokalnymi ludźmi. Zresztą ich towarzystwo jest dla nas ciekawym doświadczeniem. Są bardzo mili, życzliwi, mówią po angielsku, nasz przewodnik opowiada ciekawie o Nepalu. Stanowią pomoc w każdym momencie, Czasem mam wrażenie jakby uznawali nas za osoby z wyższej kasty. Zamawiają dla nas posiłki, doglądają żebyśmy niczego nie zostawiły i organizują postoje. Zgodnie z tutejszymi zasadami nie jedzą z nami przy stole, dopiero kiedy my skończymy posiłek, mogą usiąść do stołu. Czasem aż mnie krępuje ich postawa pełna szacunku, ale oni po prostu wykonują swoją pracę najlepiej jak potrafią.

Droga nie jest trudna technicznie, ale bardzo uciążliwa, z kilkusetmetrowymi przewyższeniami, raz w górę raz w dół po kamiennych łupkach, jak po schodach. Wędrujemy kilka godzin dziennie, rozpoczynając dzień wczesnym świtem, ze względu na porę deszczową. Wtedy pogoda jest najlepsza. Po południu zbierają się chmury i widoczność jest ograniczona. Gdy przedzieramy się przez chmury, wilgotność staje się dokuczliwa. Wieczorem rozciągamy bolące łydki podczas jogi. Temperatura sprawia, że do późnego wieczora wolimy integrować się z innymi turystami we wspólnej jadalnianej sali, niż pozostawać w zimnym pokoju. Noce są najtrudniejsze, bo wysokość i chłód utrudniają zasypianie. Jesień to szczyt sezonu. Ludzi na szlaku jest sporo, najwięcej Chińczyków, którzy mają tu najbliżej. Ich zachowanie czasem jest zabawne, gdy posługują się translatorem angielskim w rozmowie z nami, a czasem irytujące, gdy są hałaśliwi lub wprowadzają swoje zwyczaje. Mijamy grupę Chińczyków, która zażyczyła sobie na kolację barana. Biedne zwierzę prowadzone przez ich przewodnika na postronku idzie długą drogę na egzekucję. Oni podśmiewają się z całej sytuacji. Zatrzymujemy ich, wyrażając swoją dezaprobatę wobec takiej rozrywki.

Po pięciu dniach trekingu docieramy wreszcie do celu tj. ABC (Annapurna Base Camp). To szczególne miejsce. Stąd wyruszało na swoje wyprawy wielu himalaistów m.in nasz Jerzy Kukuczka którego miejscowi tu wciąż pamiętają. Wokół bazy stoi kilka memoriałów upamiętniających tych, którzy zginęli w drodze na Annapurnę. To miejsce budzi mieszane emocje, fascynację i strach zarazem. Jesteśmy na wysokości 4130, widoki zapierają dech. Wielka lodowcowa przepaść pod nami, a tuż za nią rozpościera się panorama himalajskich kolosów. Olbrzymie ośnieżone szczyty przysłaniają co prawda jeszcze częściowo chmury, ale czekamy cierpliwie aż się całe pokażą, niczym wielcy aktorzy za odsłonięciem kurtyny. Dziesiątki ludzi od wczesnego rana czekają na ten widok, jak widownia na spektakl. Stoimy oczarowani. Można ten obraz medytować godzinami. Annpurna 8091, Annpurna South 7219, Himchuli: 6440, Fishtail 6997, Tent peak 5648. Pokryte śniegiem szczyty lśnią w słońcu i kuszą niebezpiecznie do siebie. Równie piękna jest droga powrotna, choć znacznie krótsza. Po kilku dniach bez prysznica, teraz mamy nawet możliwość zażycia kąpieli w gorących źródłach, zlokalizowanych nad górską rzeką. Nagrodą za nasz trud jest zaś kawa z ciastem i zamiana trekingowych butów na japonki. Zbliżając się do punktu startu, pozdrawiamy radośnie idących powoli w górę turystów ,,Namaste”. Mero nam Kasia: nazywam się Kasia

Dhanyabad: dziękuję

Feri Vetaula: do zobaczenia

Suva pravat: dzień dobry

Suva ratri: dobranoc

Suva din: miłego dnia

uva yatra : bezpiecznej podróży

Bistare: powoli

Oralu: dół

Ukalu: góra